ص: 2

مسیحای طوس چهل کرامت برگزیده از امام رضا علیه السلام

حمید احمدی جلفایی

ص: 3

مسیحای طوس

اداره تدوین متون معاونت فرهنگی و ارتباطات مؤسسه علمی فرهنگی- دارالحدیث

نویسنده: حمید احمدی جلفایی * مدیر تولید: مصطفی پورنجاتی * بازبین علمی: محمّد تقی سبحانی نیا * مدیر هنری: حسن فرزانگان * طراح جلد: حسن ونکی فراهانی * صفحه آرا: سید علی موسوی کیا * بازخوان: علینقی نگران

چاپ: اول / تابستان 1393

قیمت: 6000 تومان شمارگان : 1000 جلد

قم، میدان شهدا، خیابان معلم، پلاک 125 تلفن: 37740523 - 025 دورنگار: 27740571 - 025 تلفن: 37740545 - 025

صندوق پستی: 4468 / 37185

darolhadith.20@gmail.com

darolhadith.ir

کلیه حقوق چاپ و نشر برای ناشر محفوظ است.

ص: 4

بازدید امام رضا علیه السلام از زائر مخلص و متقی...61

زیارت قاچاقی...65

محبت فراگیر...67

درد چشم...69

نقشه قتل...71

شفای سیّد ابراهیم لنگرودی...72

شفای پای شکسته...74

بینا شدن چشم...78

شفای سیّد حسین طباطبایی...85

شفای زخم پای میرزا احمد علی هندی رحمه الله علیه...86

زائر مغرور...88

شفای ملاعباس روضه خوان...90

توجه امام علیه السلام به همه زائران...92

شفا یافتن جوان فلج...94

شفای حاج سید عباس شاهرودی...100

شفای دختری هشت ساله...102

شفای بیمار سرطانی...105

مسلمان شدن زائر مسیحی امام رضا علیه السلام...108

منابع و مآخذ...114

ص: 6

بسم الله الرحمن الرحيم

تلاش در جهت شناساندن و ارتباط با الگوهای راستینی چون امام رضا علیه السلام، وظيفه تمام علاقه مندان به اندیشه حق مدارانه شیعه است. از دیرباز تا کنون آثار متعددی در شخصیت شناسی و مطالب مرتبط با هر یک از معصومان منتشر شده است. اما ارادت شیعیان- و به ویژه ایرانیان- همواره سبب شده است که هر ساله حوزه نشر شاهد رخ نمایی آثار جدیدی در این زمینه ها باشد.

در این میان آثاری که با محوریت امام رضا علیه السلام سامان می یابد از شمارگان بیشتری برخوردار است.

معاونت فرهنگی مؤسسه دارالحدیث پس از درنگی در این گونه آثار و آسیب شناسی آن ها دریافت که- گذشته از تعدادی اندک - بیشتر منشورات فارسی مرتبط با امام هشتم دچار آسیب هایی چون «برخورداری از شیوه های سنتی، گستردگی صفحات و یا مجلدات نداشتن خاستگاه علمی، بی بهرگی از صنایع هنری و عدم جامعیت» است. بر این اساس در راستای همایش ملی حدیث رضوی در سال 1392 که رسالت عمومی سازی اندیشه های آن امام همام را نیز عهده دار بود تصمیم به خلق مجموعه ای جدید از آثار مرتبط با امام

ص: 7

رضا علیه السلام گرفت.

پنج ویژگی «بهره گیری از منابع معتبر»، «گزیده گویی»، «بهره مندی از صنایع هنری»، «تنوع» و «قابل استفاده بودن برای سلیقه های گوناگون از نکاتی است که مجموعه حاضر را از آثار مشابه ممتاز می سازد.

شش کتاب مجموعه حاضر عبارت از:

1. کتاب «ماه هشتم» مهدی غلامعلی، زندگی نامه امام از ولادت تا شهادت در قالب متونی کوتاه روان و علمی شامل 55 بخش (به تعداد سال های عمر شریف آن حضرت).

2. کتاب «مینوی نگاه تو» مجموعه ای از داستان های کوتاه با مضمون سیره و شخصیت امام رضا علیه السلام با فضاسازی و شخصیت پردازی داستانی

3. كتاب «در حضور دریا» حسین علیزاده در دو فصل شامل «مجموعه های گزیده شعر رضوی شامل اشعاری از حکیم سنایی تا امروز (حدود هزار سال)» و «اشعار کوتاه، تک بیتی و رباعیات رضوی»

4. کتاب «این جا آسمان، نزدیک تر است»، مصطفی پورنجاتی، دل نگاره هایی با مضمون زیارت آستان حضرت امام رضا علیه السلام که اشاراتی

ص: 8

غیر مستقیم به معارف امام شناسی دارد.

5. کتاب «مسیحای طوس»، حمید احمدی جلفایی، گلچین چهل کرامت از کرامت های امام هشتم.

6. کتاب «برگزیده کتابشناسی امام رضا علیه السلام»، هادی ربانی، معرفی گزارش گونه از منابعی که به کار مخاطبان عمومی می آید در دوازده موضوع همراه با مشخصات کتابشناختی.

از نویسندگان ارجمندی که در پیدایش آثار موجود کمر همت بستند صمیمانه سپاسگزاریم و امیدواریم مجموعه فعلی بتواند به دانش خوانندگان بیفزاید و رضایت ایشان را فراهم سازد.

معاونت فرهنگی و ارتباطات

ص: 9

ص: 10

اثبات حقانیت خود و یا حقّانیّت آموزه های دین آسمانی خود از این ابزار بهره جسته و حجّت را برای امت خود، تمام می گردانند.

در مکتب معصومان دین اسلام علیهم السلام اعتقاد ارادتمندان این آستان، بر آن است که وجود نازنین چهارده معصوم علیهم السلام در این عرصه، نه تنها گوی سبقت را از همه اولیای الهی- از آغاز خلقت تا قیام روز قیامت- ربوده اند؛ بلکه در مواردی کرامات آن بزرگواران بر معجزات پیغمبران پیشین الهی نیز می چربد؛ و به اعتراف دوست و دشمن اموری از ناحیه آن ها و یا از برکت توسل به آنان دیده شده که باور آن ها برای کسانی که خود ندیده باشند و یا از ایمان و اعتقاد لازم برخوردار نباشند مشکل است.

موارد این نوع کرامت های صادر شده از ناحیه هر يك از معصومان علیهم السلام، چه در زمان حیات آن ها- که در کتاب های معتبر تاریخی از ناحیه شیعه و سنّی ثبت و ضبط شده است- و چه پس از شهادتشان آن چنان گسترده و فراوان هستند که بیان همه آن ها تا زمان حاضر شاید به ده ها جلد کتاب مستقل نیازمند باشد و علاوه بر آن در گذر زمان همچنان بسیاری از مؤمنان، در هر روزی و

ص: 12

بلکه هر ساعتی، از برکت توسل به آن حضرات علیهم السلام و زیارت مزارات نورانی آن ها و عرض ادب به محضرشان کرامت های جدیدی از پرتو عنایت های کریمانه آن چهارده گل بی عیب و یا حتی از ناحیه برخی فرزندان و نوادگان و ذراره پاک ایشان، مشاهده نموده و به صفحات نورانی تاریخ می افزایند.

یکی از این آستان های پرتلالؤ و ملکوتی - که شهرت و آوازه اش تا مرکز عرش الهى طنین انداز شده و از انوار قدسیه آن همه عوالم هستی از هفت آسمان و هشت بهشت و نُه فلك منوّرند بارگاه پر شور حضرت ثامن الحجج، امام هشتم شیعیان حضرت علی بن موسی الرضا علیه السلام در خراسان است؛ به گونه ای که زیارت این آستان حداقل در هر سال يك مرتبه آرزوی قلبی همه شیعیان جهان شده و سیل کاروان های ارادتمندان به سوی این روضه منوره در هر لحظه و هر آنی سرازیر است.

کرامت های فراوانی که از دیرباز از این ملجأ شیعیان دیده یا شنیده شده و یا در نوشته های مختلف، ثبت و ضبط گردیده اگر بنا بر تدوین دقیق آن ها باشد، به چندین جلد کتاب حجیم خواهد رسید به گونه ای که شاید هر یک از زائران

ص: 13

آن حضرت، اگر سفره دل خود را بگشاید در اندرون آن چندین عنایت ویژه از حضرت را اندوخته نموده و با نورانیّت آن دل آرامی می کند.

ما در این کتاب تنها چهل کرامت برگزیده از کرامت های آن حضرت را گلچین نموده و به محضر ارادتمندان آن آستان ملکوتی هدیه می کنیم؛ و امیدواریم که مطالعه آن برای همه شیعیان و به ویژه زائران آن حضرت، سودمند و امیدبخش باشد؛ و در نهایت از همه مخاطبان گرامی عاجزانه خواستاریم: اگر کبوتر دلشان با مطالعه این کتاب بر بام عرش سای آن آستان پرکشید ارادت نامه سربسته این نویسنده کم مقدار را نیز، از لابلای ضریح نورانی آن حضرت به آن سلطان مهربان، برسانند.

حمید احمدی جلفایی

15/ 3 / 1392

ص: 14

پس آن حضرت در ادامه جواب آن چه را که در نظر داشتم از او سؤال کنم برایم نوشته بودند در حالی که به خدا قسم من در نامه ام، هیچ گونه اشاره ای به آن ها نکرده بودم. (1)

ص: 16

حضرت مرا صدا زد و فرمود: «ای ریّان! بازگرد».

وقتی بازگشتم حضرت فرمود: «آیا دوست داری که یکی از پیراهن های خود را به تو هدیه کنم تا اگر وفات یافتی آن را کفن خود قرار دهی؟

و آیا میل نداری تا مقداری دینار و درهم از من بگیری و برای بچّه ها و خانواده ات هدایا و سوغات تهیّه نمایی؟»

من با حالتِ تعجّب عرض کردم: ای سرور و مولایم! چنین چیزی را من در ذهن خود گرفته بودم و تصمیم داشتم که از شما تقاضا کنم؛ ولی فراموشم شد.

سپس آن حضرت، یکی از پیراهن های خود را به من هدید کرد؛ و بعد از آن، گوشه جانماز خود را بلند نمود و مقداری درهم برداشت و تحویل من داد. (1)

ص: 18

نمك، تهیّه کن و آن ها را درهم کن و یک جا بکوب تا تمامی آن ها پودر شوند. سپس چند مرتبه با این پودر دهانت را شستشو بده تا ناراحتی زبان و دندان هایت بر طرف شود.

بعد از آن که آن شخص از خواب بیدار شد اهمیتی به آن چه در عالم خواب دیده بود، نداد، تا آن که وارد شهر نیشابور شد و از محل سکونت حضرت ، سؤال کرد.

به او گفتند: آن حضرت از نیشابور به سمت خراسان حرکت کرده است.

پس، آن مرد نیز به سمت خراسان حرکت کرد؛ و در محلی به نام «رباط سعد»، امام علیه السلام را ملاقات نمود.

پس به محضر مبارک حضرت وارد شد و جریان خود را به طور مشروح برای آن حضرت بازگو نمود و اظهار داشت:

یابن رسول الله از شما خواهش می کنم دوایی برای درمان و بهبودی دندان ها و زبان من معرفی فرمایید تا بتوانم به آسانی غذا بخورم و سخن بگویم.

آن حضرت، خطاب به آن شخص فرموده بود: «همان دارویی را که در

ص: 20

خواب، برایت گفتم، تهیه کن و به همان کیفیت مورد استفاده قرار بده و عمل نما تا خوب شوی».

عرض کرد: ای پسر رسول خدا! چنان چه ممکن باشد، يك بار دیگر آن را تکرار فرمایید؟

حضرت فرمود: «مقداری كُمّون (زیره) و سَعْتر (مرزه) را با مقداری نمک تهیه کن؛ و آن ها را به طوری مخلوط کن و بکوب تا يك جا پودر شود و سپس چند مرتبه مقداری از آن ها را داخل دهان گردان و شستشو بده تا بهبودی حاصل شود».

پس آن شخص، همان دارو را طبق دستور حضرت، تهیّه نمود و استفاده کرد و بهبود یافت.

جالب آن که: ثعالبی- یکی از علمای معروف اهل سنت- نیز گفته است: من خودم آن مرد را دیدم و همین حکایت را از زبان او شنیدم. (1)

ص: 21

حضرت فرمود: «خداوند، تو را مورد مغفرت و رحمت واسعه خویش قرار دهد مواظب باش تا هیچ گاه نماز را از اوّل وقت آن تأخیر نیندازی، مگر آن که ناچار و مجبور شوی یا آن که دارای عذری موجه باشی».

پس طبق فرمان امام علیه السلام اذان نماز را گفتم؛ و سپس نماز را به امامت آن حضرت اقامه نمودیم.

بعد از آن که نماز، پایان یافت و سلام نماز را دادیم، عرضه داشتم:

یا ابن رسول الله ! قبلا خواهشی از شما در رابطه با مشکلات زندگی خود و عائله ام مطرح کرده بودم و شما نیز وعده ای به من داده بودید؛ که مدت بسیاری از آن وعده سپری شده است؛ اما من همچنان در فشار زندگی خود و خانواده ام می باشم با توجه به مشغله های بسیاری که شما دارید، نمی خواهم هر روز مزاحم اوقات گران بهای شما گردم؛ چنان چه ممکن باشد عنایتی در حق من و خانواده من بکنید!

وقتی سخن من پایان یافت امام علیه السلام تبسّمی نمود و سپس با عصا و چوب دستی خود مقداری از خاک های روی زمین را محکم سائید.

ص: 23

بعد از آن حضرت دست مبارک خود را دراز نمود و بر روی آن خاک ها زد و من دیدم که شمش طلایی را برداشت و تحویل من داد و فرمود:

«این را بگیر؛ خداوند متعال در آن برایت برکت و توسعه، عطا گرداند؛ و آن را هزینه زندگی خود و عائله ات قرار بده».

سپس آن حضرت افزود: «آن چه را که امروز مشاهده کردی، از دیگران مخفی بدار».

ابراهیم قزّاز، در پایان حکایت، اضافه کرده است:

بعد از آن که شمش طلا را از امام رضا علیه السلام دریافت کردم و به منزل آمدم، آن را فروختم و قیمت آن را- که حدود هفتاد هزار دینار بود- هزینه زندگی خود و خانواده ام قرار دادم و خداوند متعال به برکت دعای آن حضرت، به قدری برکت و توسعه بر من عنایت نمود که یکی از ثروتمندان معروف شهر خراسان گردیدم. (1)

ص: 24

سپس دستور داد که برای حضرت از سنگ آن کوه، چند دیگ ساختند و می فرمود: «در ظرف دیگر برای من چیزی نپزند، مگر در همین دیگ های سنگی...»

آن گاه به خانه «حمید بن قحطبه» وارد شد و به بقعه ای که قبر هارون در آن جا بود رفت و با دست مبارکش بر کنار هارون خطی کشید و فرمود: «این مکان محل قبر من است؛ و در این جا دفن خواهم شد؛ و خداوند، این مکان را محلّ زیارتگاه شیعیان و دوستان من قرار خواهد داد. و به خدا سوگند، هیچ زائری مرا زیارت نکند و سلام دهنده ای بر من سلام نفرستد، جز آن که آمرزش و رحمت خداوند به شفاعت و وساطت ما اهل بیت نصیب او گردد».

سپس رو به قبله کرده و چند رکعت نماز گزارد و دعاهایی را خواند؛ و چون از دعا فارغ شد به سجده رفت و سجده را بسیار طول داد؛ و من شمردم که پانصد بار در آن سجده خدا را تسبیح کرد. (1)

ص: 26

با خود فکر می کردم که آن حضرت به او دستور می دهند تا دست از من بردارد. اما به خدا قسم که من اصلا به ایشان نگفتم چه قدر به ایشان بدهکارم ولی به من امر فرمود تا بنشینم.

من در نزد او بودم تا این که نماز مغرب را خواندم.

در حال روزه بودم و دلم تنگ شده بود می خواستم برگردم که ناگهان آن حضرت پیدا شدند در حالی که مردم اطرافش را گرفته بودند و درخواست پول می کردند و او به آن ها انفاق می کرد.

پس گذشتند و داخل خانه شدند بعد از مدّتی دوباره خارج شده و مرا صدا کردند. پس من برخاستم و داخل شدم تا این که ایشان نشست و من هم با او نشستم.

پس برای او از «هارون بن مسيّب»- والى مدينه- صحبت می کردم. وقتی صحبت خود را تمام کردم، فرمود: «گمان ندارم افطار کرده باشی؟»

گفتم: نه.

پس برای من، غذا خواستند و پیش ما گذاشتند و به غلامش امر کردند تا با من غذا بخورد وقتی من و غلام او از غذا خوردن سیر شدیم، حضرت فرمود: «فرش را بلند کن و آن چه در زیر آن است، بردار»

ص: 28

وقتی آن را بلند کردم دینارهایی را دیدم پس برداشتم و در جیب خود گذاشتم. سپس او به چهار غلام خود دستور داد تا با من باشند و مرا به منزلم برسانند پس گفتم فدایت شوم، کسان «ابن مسیّب» در شهر هستند و در کوچه ها می گردند؛ دوست ندارم آن ها را با من ببینند.

پس فرمود: «صحیح گفتی»؛ و سپس به آن ها دستور داد تا هر کجا من گفتم، برگردند.

وقتی به نزديك خانه ام رسیدم و خاطرم جمع شد، آن ها را برگردانیدم و خود به منزلم وارد شدم از اهل و عیال خود چراغ خواستم و به دینارها نگاه کردم دیدم دقیقاً چهل و هشت دینار است؛ اما طلب آن مرد از من بیست و هشت دینار بود.

در میان آن ها دیناری بود که زیبایی آن مرا متعجّب کرد، پس آن را برداشتم و نزدیک چراغ بردم و دیدم که در آن نوشته شده است: «حقّ آن مرد از تو بیست و هشت دینار است؛ و مابقی آن از آنِ تو است». (1)

ص: 29

ضامن هستم. همچنین آن ملکم را برای شما و اولاد شما و نسل شما وقف کردم و این امام بزرگوار را شاهد بر این قضیه قرار دادم.

غلام از شنیدن این سخنان به گریه درآمد و در حالی که سوگند می خورد گفت: به خدا سوگند اکنون که در سجده بودم همین حاجات را از خدای عالی درخواست می کردم و از برکت صاحب این قبر شریف، به این حاجات و خواسته های خود رسیدم. (1)

ص: 31

مضطرب شدم و به تفحّص برآمدم؛ ولی همه اظهار بی اطّلاعی کردند.

متحیّر بودم که چه بکنم، تا این که به فکر افتادم: پدرم، هر وقت، کاری برایش پیش می آمد و محزون می شد، به علیّ بن موسی الرضا علیه السلام پناه می برد و آن بزرگوار را زیارت می کرد و در نزد قبر شریفش دعا می کرد و غم و اندوهش برطرف می شد

به خود گفتم: من هم، چنین می کنم. لذا روز بعد، وقتی به حضور امیر رفتم، از او اجازه گرفتم تا به طوس بروم و گفتم: کاری در آن جا دارم.

گفت: چه کاری در طوس داری.

گفتم: غلامی داشتم که فرار کرده و کیسه پول امیر هم مفقود شده است؛ و گمان می کنم که او آن کیسه را به طوس برده است.

تا من این حرف را زدم امیر گفت: متوجه باش تا کاری نکنی که نزد من، خائن محسوب شوی

گفتم: پناه می برم به خدا از خیانت.

گفت: اگر رفتی و نیامدی چه کسی از عهده کیسه ما برخواهد آمد؟

ص: 33

گفتم: من با اجازه امیر می روم؛ ولی اگر تا چهل روز دیگر برنگشتم، تمام ملك و خانه و اسباب مرا تصرّف کنید.

بالأخره از نزد امیر، بیرون آمدم و به سوی مشهد حرکت کردم. در آن جا به حرم مطهر مشرّف شدم و زیارت نمودم و سپس در نزد سر مبارک آن حضرت، خدا را خواندم و از او خواستار شدم تا مرا بر محلّ آن کیسه پول، مطّلع سازد؛ تا این که در همان حال تضرّع در آن جا خوابم برد.

در عالم رؤیا، مشرّف به حضور مبارک پیغمبر صلی الله علیه و اله شدم؛ و آن سرور، خطاب به من فرمود: «برخیر به راستی خدای متعال حاجت تو را برآورده ساخت»

سپس از خواب بیدار شدم و وضو گرفتم و مشغول نماز شدم و دوباره شروع به دعا و حاجت نمودم تا این که باز خوابم برد این بار هم حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: «کیسه امیر را غلام دزدیده است» و حتّی اسم غلام را نیز ذکر فرمود. و نیز فرمود: «آن کیسه را به همان نحوی که مهر ابونصر، بر او است، آن غلام برداشته و در خانه خود در زیر آتشدان، پنهان نموده است».

از خواب که بیدار شدم، به سوی وطن خویش حرکت نمودم و سه روز قبل از

ص: 34

میعاد به محلّ خود رسیدم. ابتدا نزد امیر رفتم و او را ملاقات کردم و گفتم: امیر بداند که حاجتم روا شده است.

امیر گفت: الحمد لله.

سپس به منزل رفته و لباسم را تغییر داده و دوباره نزد وی رفتم. امیر گفت: بگو بدانم کیسه پول چه شد؟

گفتم: کیسه پول، نزد فلان غلام مخصوص خود امیر است.

گفت: کجا است؟

پس من شرح حال خود را گفتم و اطّلاع دادم که پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله به من چنین خبر داده است.

بدن امیر از شنیدن این سخن، به لرزه درآمد و فورآفرمان داد تا آن غلام را حاضر کردند، پس رو به او نمود و گفت: چه کردهای آن کیسه ای را که از نزد این شخص ربوده ای؟

غلام، در ابتدا انکار کرد و امیر، او را تهدید کرد؛ امّا من چون ملاحظه کردم که بنای زدن او را دارد گفتم ای امیر این امر محتاج به زدن او نیست؛ زیرا

ص: 35

که پیغمبر خدا صلی الله علیه و آله به من خبر داده که محلّ کیسه در کجا است.

گفت: در کجا است؟

گفتم: در خانه خود او در زیر آتش دان است.

پس امیر، همان لحظه، شخص صَدیقی را دستور داد تا به خانه آن غلام برود و از زیر آتش دان ، کیسه را به حضور او آورد.

او رفت و کیسه را عیناً آورد؛ امیر وقتی این واقعه و کیسه مَمهور خود را دید، خیلی خوشحال و خُرسند شد و مقام من در نزد او بالاتر رفت. (1)

ص: 36

آهو، از سوراخی که به حیاط مشهد شریف بود، داخل شد.

من هم، از پشت آهو، داخل حیاط شدم؛ و در آن جا «ابونصر مقری» را ملاقات کردم و از او سراغ آن آهو را گرفتم و گفتم: آهویی را که الان به این جا آمد، ندیدید؟

گفت: من ندیدم.

وقتی تفحّص کردم، جای پای آهو و فضولات او را یافتم، ولی به هیچ عنوان، از خود آهو خبری نبود. پس فهمیدم که آن آهو در حَرم است، ولی از نظر من غایب می شود.

پس از این قضیّه با خدای خود عهد و نذر بستم که از آن تاریخ به بعد متعرّض زوّار قبر شریف آن حضرت نشوم و بلکه نسبت به آن ها خوبی و احسان کنم.

و بعد از آن قضیه هر وقت مسئله مهمّی برای من پیش می آمد به صاحب آن مشهد شریف پناه می بردم و به زیارت آن بزرگوار می رفتم؛ و حاجت من برآورده می شد. (1)

ص: 38

«امانت فلانی را در فلان موضع دفن کرده ای»

وقتی از خواب بیدار شدم، بسیار خوشحال شدم و فوراً نزد صاحب امانت رفته و قضیّه را گفتم. سپس با خود وی، به آن محل مخصوص آمدیم و آن جا را حفر کردیم و امانت را بیرون آوردیم. (1)

ص: 40

چیست؟

گفت: مرا پسری بود که مایه حیات من بود و او در جنگ «اسحاق آباد» مفقود شده و هیچ خبری از او ندارم؛ و او را مادری است که شب و روز، در فراقش گریه و بی قراری می کند؛ و من چون شنیده ام که دعای من در این مشهد شريف، مستجاب می شود، خود را به این جا رسانیده ام تا اظهار حاجت کنم و به مقصود خود برسم.

وقتی بر این قضیّه، مطّلع شدم، دلم به حالش سوخت و دستش را گرفته و با یکدیگر از حرم بیرون آمدیم.

در این خیال بودم که او را به منزلم برده و از او پذیرایی و دلجویی کنم؛ امّا وقتی از مسجد بیرون شدیم ناگهان جوانی بلند قامت و تازه خط را دیدم که جامه کهنه ای در برداشت. تا آن جوان نظرش به آن مرد افتاد، دست های خود را برگردن او انداخت و هر دو شروع به گریه کردند معلوم شد که آن جوان، همان کسی است که مرد ترک خبر او را از خدا به توسط حضرت رضا می طلبید و به همان زودی دعای آن پیرمرد مستجاب شده بود.

ص: 43

از آن جوان پرسیدم: تا حالا کجا بودی؟ و چه طور به این جا آمدی؟

گفت: من پس از جنگ، به طبرستان، منتقل شدم؛ در آن جا شخصی از اهل دیلم، مرا تربیت کرد تا بزرگ شدم. سپس در جستجوی پدر و مادر خود بودم. در این میان، گروهی را دیدم که به سمت مشهد مقدّس می رفتند، پس من هم همراه آن ها، به این مکان شریف آمدم.

آن گاه آن مرد ترک- که پدر آن جوان بود- گفت: حال که چنین شد، با خود عهد بسته ام که تا زنده هستم، دست از این مشهد شریف برندارم. (1)

ص: 44

شریف، مرا از داخل شدن در حرم مانع شوند.

آن شخص گفت: خوب، لباس خود را تغییر بده؛ و در وقتی هم داخل شو که احدی بر حال تو، مطّلع نشود.

انوشیروان، همان گونه عمل کرد و به قبر شریف رضوی آمد و سپس به تضرّع و دعا پرداخت و آن حضرت را وسیله خود در نزد خدای تعالی قرار داد.

چون از حرم بیرون آمد، ناگهان نگاهی به دست خود انداخت و دید که هیچ اثری از بَرَص، باقی نمانده است؛ آن گاه رخت های خود را از بدن بیرون آورد و دید که اثر برص، به کلّی ناپدید شده است.

او از مشاهده این امر عجیب، غش کرد؛ و چون به هوش آمد، اسلام آورد؛ و سپس دستور داد تا ضریحی را از نقره درست کردند و به داخل مزار بردند؛ و همچنین اموال بسیاری را در این راه صرف کرد. (1)

ص: 46

و او را به آن جا آوردم تا او نیز آن چه را که من می دیدم، با چشم خود ببیند.

جا وقتی مادرم آن صحنه را دید بنا کرد به حمد خدا گفتن؛ ولی باز درست و حسابی، ایمان نیاورد.

امّا من، قصد زیارت آن حضرت را کردم؛ و وقتی به حرم رسیدم، در حرم را بسته دیدم؛ آن گاه با خدای خود گفتم: پروردگارا! اگر امر رضا علیه السلام بر حق است، این درِ بسته را باز کن!

تا این مطلب را در دلم گفتم و دست خود را بر در روضه زدم، آن در، گشوده شد.

با خود گفتم: شاید این در، قفل نبوده؛ و من اشتباه کردم؛ پس در را به خوبی بستم، آن چنان که بدون کلید، باز شدنش امکان نداشت، آن گاه گفتم: خداوندا! چنان که امر امامت رضا، بر حقّ است، این در را برای من بگشا!.

سپس دست بر در زدم و فشار دادم و در باز گردید.

پس داخل شدم و زیارت کردم و نماز زیارت خواندم؛ و پس از آن نیز، در هر شب جمعه، از نوقان به زیارت آن حضرت می روم و در آن جا نماز می گزارم. (1)

ص: 48

از آن حضرت، تقاضای رسیدن به دخترش را کرده بود.

اما عروس تا به مشهد رسید، بیمار شد؛ و شوهرش برای شفای او به حضرت رضا علیه السلام پناهنده شد.

وقتی در حرم، به نزدیکی «دارالسیاده» رسید، به پیرزنی گفت: من در این شهر غریبم و عیالم بیمار شده است، آیا می توانی به منزل ما بیایی و او را پرستاری کنی؟

زنِ فراق دیده، قبول کرد و با هم به منزل او رفتند؛ و همین که آن زن روی دختر را باز کرد دید که دخترش می باشد و دختر نیز فهمید که به اعجاز امام رضا علیه السلام به مادر خود رسیده است؛ پس آن ها دست به گردن یکدیگر انداخته و اشک شادی ریختند؛ و پس از مدّتی دختر او از برکت عنایت امام رضا به کلّی از بیماری، خلاصی یافت. (1)

ص: 50

در آن حال، غلامان به سمت او رفتند و من در دور دست ایستادم و نگاه می کردم. گویا او آمدن ما را می دانست. پس غلامان، با شمشیرهایشان به قطعه قطعه کردن حضرت پرداختند، امّا هر چه تلاش می کردند، کارگر نمی شد و گمان می رفت او چیزی پوشیده که شمشیر در آن اثر نمی کند.

غلامان پس از مدّتی، به خیالشان کار را ساختند و بیرون آمدیم. صبح که شد، مأمون به خیال آن که آن حضرت، کشته شده، هیئت عزا به خود گرفت و پا برهنه و سربرهنه به سمت حجره آن حضرت روان شد؛ ولی وقتی به آن جا رسید، صدای همهمه ای از خانه او شنید که به خود لرزید و برگشت. او مرا فرستاد تا از احوال وی آگاه شوم. من وقتی به این جا آمدم، دیدم امام، مشغول نماز و تسبیح است؛ پس مرا صدا زد. من ترسیدم و به رو افتادم. فرمود: برخیز و بدان: آن ها می خواهند نور خدا را با دهان هایشان خاموش سازند؛ امّا پروردگار، نورش را به کمال می رساند، هر چند که کافران، کراهت داشته باشند. وقتی من به نزد مأمون برگشتم و احوال را گزارش کردم، مأمون گفت: به مردم بگویید، او غش کرده و از هوش رفته بود، امّا دوباره سلامتی یافته است. (1)

ص: 52

نمودم و بعد از آن، به دنبال پیدا کردن کار رفتم.

چند روزی که گذشت، برشانه و بازوی من دردی عارض شد که آرام و آسایش مرا سلب نمود به چند طبیب رجوع کردم اما علاجی حاصل نشد؛ ولی يك نفر از اطبا گفت: این مرض تو «شقاقلوس» است؛ و چاره و علاجش، به جز بریدنِ کتف تو نیست.

من، چون تحمّل بر درد و رنج نداشتم قبول نمی کردم، امّا سرانجام به ناچار برای عمل جرّاحی، راضی شدم. طبیب گفت: برو و چند نفر از علمای مشهور را ملاقات کن و قضیّه خود را بگو و نوشته ای از ایشان برای من بیاور تا فردا برای من، مسئولیّتی نباشد.

پس من از مطبّ او بیرون آمدم و با نهایت پریشانی و حیرانی به حرم مطهّر حضرت رضا علیه السلام مشرّف شدم و خود را به ضریح آن حضرت چسبانیدم و شروع کردم به گریه کردن و درد دل گفتن.

در حین زیارت، هر کس که می خواست نزدیک من بیاید، فریاد می زدم که خود را به من نزن و ملتفت باش؛ زیرا هر انگشتی که به دست می خورد، چنان بدنم درد می گرفت که گویا مرا می کشت.

ص: 54

در همین حال بودم که ناگاه سیّد جلیلی را دیدم که گویا همان سیّد بزرگوار سابق بود که به من فرمود: «روزه بر تو حرام است».

آن گاه من داد زدم: آقا! ملتفت باشید که خود را به من نزنید؛ چرا که دستم درد می کند.

امّا آن آقا نزديك آمد و دست مبارک خود را بر شانه من گذاشت و فرمود: دیگر درد نمی کند.

هر چه خواستم امتناع کنم نشد. او دست شریف خود را به سمت پایین دست من می کشید و بازوی مرا فشار می داد و می فرمود: «دردی ندارد».

به همه دست من، دست کشید، مگر سر ناخن ابهام یا سَبّابه؛ و گویا آن را برای علامت، باقی گذارد. و چون چنین کرد به برکت دست مبارکش، تمام آلام و اُسقام من رفع گردید و از مرض و درد شفا یافتم، به گونه ای که وقتی دوباره نزد طبیب رفتم و دستم را به او نشان دادم، گفت: این کار، کار عیسی بن مریم است و از طاقت بشر بیرون است. (1)

ص: 55

خانم بیاید و این تطبیق را انجام بدهد.

امّا مسؤول گمرک می گوید: نه من خودم می خواهم این کار را بکنم.

این مسئله، باعث ناراحتی شدید این عالم متّقی می شود و می گوید: من اجازه نخواهم داد تو خانم مرا ببینی.

او هم می گوید: من هم نمی گذارم کربلا بروی.

بقیه افراد، خانمشان را نشان گمرکچی دادند، امّا ایشان به مدّت سه روز، صبر می کند و سرانجام در همان لب مرز عبارتِ «السّلام عليك يا أباعبدالله» را می گوید و به منزل آیت الله اشرفی اصفهانی در کرمانشاه برمی گردد. ایشان از او می پرسد که: چرا نرفتی؟

او پاسخ می دهد که: لب مرز به چنین مسئله ای برخوردیم و دیدیم که این زیارت همراه با گناه است؛ لذا از خیر زیارت گذشتیم.

او بعداً عازم اصفهان می شود و آن جا هم از او سؤال می کنند و او قصّه را تعریف می کند.

آقازاده او (شهید حاج حسن بهشتی) می گوید: آقایانی که رفتند کربلا، دسته

ص: 62

جمعی برگشتند و به منزل پدرمان آمدند. من نمی دانم کربلا چه صحنه ای بوده، خصوصیات را برای ما نگفتند که چه بوده است؛ امّا همه شان آمدند منزل پدرم و گفتند که: ما به کربلا مشرّف شدیم و حاضریم ثواب کربلایمان را به شما بدهیم و شما ثواب کربلای نرفته تان را به ما بدهید.

این آدم باتقوا (حاج آقا مصطفی بهشتی) بعداً موفّق به سفر مشهد می شود و بر می گردد و مدّتی زندگی می کند و سپس بیمار می شود و از دنیا می رود.

شهید حاج حسن آقا بهشتی (امام جمعه موقّت اصفهان) به من (قرائتی) می گفت: لحظه ای که پدرم جان می داد من بر بالین او تنها بودم. نفس آخر را که کشید، به ساعت نگاه کردم و روی یک کاغذ نوشتم- مثلا: دوشنبه ساعت دو و بیست دقیقه بعد از نیمه شب- و آن را توی جیبم گذاشتم و فامیل ها را از خواب بیدار نکردم سپس مقداری گریه کردم و قرآن خواندم و پارچه ای را روی او کشیدم فردا وقتی فامیل ها جمع شدند مراسم تشییع جنازه و دفن و کفن و ختم را با شکوه برگزار کردیم.

حاج حسن آقا بهشتی به من گفت بعد از مدّت ها يك جوانی به من رسید و گفت که: پدر شما یک چنین شبی و چنین ساعتی و چنین دقیقه ای جان داده

ص: 63

است.

من بلافاصله مچ او را گرفتم و گفتم که: شما کی هستی و این ساعت و دقیقه را از کجا می گویی؟

آن جوان در برابر اصرار و پافشاری من گفت: واقعش من در عالم خواب رفتم زیارت امام رضا علیه السلام، وقتی که داشتم وارد حرم می شدم، امام رضا علیه السلام از ضریح بیرون آمد و رفت. من گفتم: آقا کجا دارید می روید؟ ما زوّار شما هستیم.

حضرت فرمود: «هر فردِ با اخلاص و با تقوایی که زائر ما باشد، در دقیقه آخر حیات، ما به بازدید او می رویم. حاج آقا مصطفی بهشتی از علمای اصفهان است؛ و الآن دقیقه آخر عمر او است؛ می روم اصفهان و برمی گردم».

این جوان، اضافه کرد: من هم نمی دانستم که حاج آقا مصطفی بهشتی کیست. بعد از خواب پریدم و چراغ را روشن کردم و سخنانی که از امام رضا علیه السلام شنیده بودم، روی کاغذ نوشتم و ساعت را هم ثبت کردم.

حاج حسن آقا بهشتی گفت: من هم نوشته ام را درآوردم و دیدم که مو نمی زند! (1)

ص: 64

من آمدند و مرا گرفتند و گفتند: برگرد.

آن گاه چند ضربه شلّاق هم به من زدند؛ و در نهایت، مرا آزار داده و برگردانیدند.

من در آن وقت بسیار مضطرب و گریان شدم و اشک در چشمم جاری گردید و رو به جانب خراسان نموده عرض کردم یا امام رضا! من به قصد زیارت و خاک بوسی آستان تو می آمدم از کرم تو دور است که نجات مرا از خدا نخواهی.

همین که این توسّل، از دل من گذشت فوراً مثل این که یک باره آبی روی خشم سالدات ریخته شد؛ پس دست از من برداشته و با کمال آرامی و ملاطفت گفت: هر کجا می خواهی برو ما دیگر به تو کاری نداریم.

چون رها شدم، خودم را به قراولخانه ایران رسانیدم قراول ایرانی گفت: من دیدم که آن ها تو را گرفته بودند و راهی هم برای مساعدتِ تو نداشتم، خوب شد که خداوند، به قلب آن ها انداخت و از تو دست برداشتند. (1)

ص: 66

تمام صحن، مملو از جمعیّت است؛ جمعیّتی از مردم که بعضی از آنان به صورت حیوانات مختلف بودند و به همین صورت - انسان و حیوان - از پیش روی حضرت عبور می کردند. امّا قبل از آن که از پیش روی امام علیه السلام بگذرند، حضرت دست مبارک و پر نوازش خود را بر سر همه زوّار، حتّی آن هایی که به صورت حیوان بودند می کشید و اظهار مرحمت می فرمود:

پس از آن سیر و شهود معنوی و مشاهده آن رأفت عام- و مهر و محبّت عمومی - از امام علیه السلام، از رفتن به نجف اشرف منصرف شده، تصمیم گرفتم برای همیشه در مشهد مقدّس ساکن شوم و چشم امید به الطاف و عنایات آن حضرت بدوزم. (1)

ص: 68

شفا یافته ام؛ و تا اکنون بحمد الله، درد چشم ندارم.

به گونه ای بود که وقتی از مشهد مقدّس، مراجعت کردیم خواهرم مرا نشناخت و از روی تعجّب گفت: تو چشمت له بود، چه طور خوب شدی؟ من تو را نشناختم! (1)

ص: 70

روزی به حرم حضرت مشرّف شدم و پس از آداب و مراسم زیارت، با قلبی شکسته و با خلوص اطمینان به حضرت، عرض کردم: آقا! من پیرمردی هستم که بیشتر از هشتاد سال دارم، اگر قابلیّت دفن در جوار قبر شما را داشته باشم از خداوند بخواه تا من بمیرم و در همین جا دفن گردم؛ امّا اگر از عمرم چیزی باقی مانده، این درد پا، مرا خیلی آزار می دهد و طاقت فرسا است؛ بنابراین از خدا بخواه تا مرا شفا دهد!

قدری گریه کردم و با همان حال از حرم بیرون آمدم و به صحن مقدّس، وارد شدم؛ امّا ناگهان به خود آمدم و دیدم که در خودم احساس بهبودی می کنم مثل آن که هیچ دردی در من نبوده است؛ و از حرم تا اوّل خیابان، بدون احساس کوچک ترین ناراحتی و توقّفی، آمدم.

آن قدر خوشحالی و سرور به من دست داده بود که بنا کردم در خیابان ها راه رفتن؛ و مدّتی به این منوال، گاهی تند و گاهی آهسته می رفتم، تا بر من یقین شد که شفا گرفته ام؛ و الان مدّت چند ماه است که از مشهد مقدّس، مراجعت کرده ام و کاملا راحت هستم! (1)

ص: 73

را پرداخت کنند.

من در پاسخ، پس از تشکّر و امتنان گفتم: من تاب تحمّل چنین عمل را ندارم.

صبح فردا، دکتر مسعود، به من گفت: من کاملا می دانم که شما از علمای فعالی هستید و حیف است که تا آخر عمر در گوشه خانه افتاده باشید؛ خوب است که به یکی از دو معالجه تن دهید.

پس من در فکر بودم تا این که شب پس از خوردن شام چون خود را قادر بر تحمّل عمل جراحی ندیدم متوجه حضرت رضا علیه السلام شدم و بسیار گریه کردم و عرض کردم: ای آقا! من معتقد هستم: آن قدر کرامات و خَوارق عادات، از قبر مبارك شما ظاهر شده که از هیچ یک از امامان دیگر، آشکار نگشته است؛ چه می شود اگر امشب نظری به این غریبِ دور از وطن بفرمایید؟

پس از مدّتی گریه و التجا به حضرت رضا علیه السلام به خواب رفتم؛ و آن بزرگوار را در عالم رؤیا، زیارت کردم؛ و دیدم جماعتی پشت سر آن حضرت بودند که من ایشان را نشناختم؛ سپس آن حضرت به من فرمود: «ای کلباسی! تو خوب

ص: 75

شدی».

تا این را فرمود، من از شدّت فرح، از خواب، بیدار شدم؛ و ملتفت شدم که درد پای من قدری ساکت شده است و می توانم از جای خود برخیزم اما برنخاستم تا این که صبح شد و آقای دکتر مسعود آمد و گفت: چه تصمیمی گرفته ای؟

گفتم: از عمل، منصرف شده ام و حال، می توانم راه بروم.

گفت: نمی توانی.

در آن هنگام، من فوراً از تخت خود پایین آمدم و روی تخت نشستم.

دکتر، تعجّب کرد و دستور داد تا دوباره عکس برداشتند؛ و پس از عکس برداری، از جراحی منصرف شد.

من همان روز به جانب مشهد مقدّس حرکت نمودم؛ و چون به مشهد رسیدم دوستان مرا به بیمارستان آمریکایی ها بردند؛ و هزار ریال دادند تا پس از چهار روز عکس برداری، گفتند شما آثار شکستگی ندارید؛ و اگر بوده، بهبودی یافته اید؛ و پول مرا هم برگردانیدند.

ص: 76

من همان روز به منزل آمدم و فردای آن روز حجّة الاسلام آقای چهل ستونی- که از تهران به زیارت مشرّف شده بودند- به عیادت من آمدند و فرمودند: شما چرا به این زودی، از تهران، حرکت کردید؟

من ماجرا را برای او تعریف کردم. ایشان اصرار کردند که: باید تو را به بیمارستان حضرت رضا علیه السلام ببرم.

لذا به آن بیمارستان نزد دکتر «بولوند» که اوّلین دکتر شکسته بند بود، رفتیم و او گفت: شکستگی استخوان شما اصلاح شده است، فقط بایستی مدّتی استراحت نمایید.

خواه در منزل و خواه در بیمارستان - و من به واسطه اشتغالات علمی، منزل را اختیار کردم. (1)

ص: 77

سال گذشت، روزی من شنیدم که کسی گفت: حضرت رضا علیه السلام مشهدی محمّد را شفا مرحمت نموده است.

اعتنایی به این گفته ننمودم، تا آن که قریب دو ماه گذشت. روزی او را در بست پایین خیابان، با چشم بینا و صورت و لباس نظیف دیدم که به سرعت می رفت. چون چشمش به من افتاد به طرف من آمد و دست مرا بوسید و گفت: قربانت شوم، من هفت سال است که شما را ندیده ام.

گفتم: مشهدی محمّد تو که کور بودی و چشمان تو نمی دید؟

به زبان ترکی گفت: قربان جدّت شوم که او مرا شفا داد؛ روزی هنگام عصر، به منزل رفتم متوجه شدم همسرم گریه می کند و آرام نمی گیرد هر چه اصرار کردم برای چه گریه می کنی؟ جواب نداد؛ امّا بچّه های من گفتند: مادر، با زن صاحب خانه دعوا کرده است.

پرسیدم: چرا امروز با صاحب خانه دعوا کردی؟

گفت: اگر خدا ما را می خواست، این گونه پریشان نمی شدیم و تو کور نمی گشتی و زن صاحب خانه به ما منّت نمی گذاشت و نمی گفت: اگر شما

ص: 79

مردمان خوبی بودید کور و فقیر نمی شدید.

این سخنان را با گریه گفت و از اتاق، باحال گریه، بیرون رفت.

من از این قضیّه، بسیار منقلب شدم و فوراً برخاستم و عصای خود را برداشتم تا از خانه بیرون روم، بچّه ها فریاد زدند مادر بیا که پدر می خواهد برود.

زنم آمد و گفت: چایی نخورده، کجا می روی؟

گفتم: شمشیر برداشتم که بروم با جدّت جنگ کنم، یا آن که شفای چشمم را بگیرم و برگردم.

بالأخره به حرم مشرّف شدم و با حال گریه، فریاد زدم: مگر من جدّت علی را کشته ام؟ مگر من جدّت حسین را کشته ام؟ من از شما چشم می خواهم.

آن گاه نگهبان حرم دست به شانه من زد و گفت: این اندازه، داد مزن، وقت مغرب است، مگر تو نماز نمی خوانی؟

من که در بالای سر مبارک بودم از او خواستم تا مرا رو به قبله کند پس، او مرا در مسجد بالاسر رو به قبله نمود و مُهری نیز برای من پیدا کرد و گفت نماز بخوان؛ لکن ملتفت باش که در عقب سرتو، دو نفر از اشخاص مهمّ

ص: 80

ایستاده اند، مواظب باش تا ایشان را اذیّت نکنی.

من نماز مغرب را خواندم و باز شروع به گریه و استغاثه نمودم و شنیدم که آن دو نفر به یکدیگر می گفتند این سگ هر چه فریاد میزند حضرت رضا جواب او را نمی دهد

این سخن، بسیار بر من اثر کرد و دلم بی نهایت شکست. چند قدم جلو رفتم تا خود را به ضریح رسانیدم و به شدّت سرم را به ضریح زدم و یقین کردم که سرم شکست پس حال ضعف بر من روی داد؛ و در آن هنگام شنیدم که صدایی می گوید: «محمّد! چه می گویی؟»

تا این فرمایش را شنیدم، نشستم و باز سرم را به شدّت کوبیدم. سپس دو دفعه شنیدم که می گفت: «محمّد! چه می گویی؟ اگر چشم می خواهی به تو دادیم».

از دِهشَت آن صدا، سر خود را بلند کردم و نشستم و دیدم که همه جا را می بینم و.... سپس از شدّت شوق، باز سرم را به ضریح زدم در آن حال دیدم که ضریح شکافته شد و آقایی ایستاده و به من نگاه می کند و تبسّم می نماید؛

ص: 81

آن گاه به من فرمود: «محمّد! چه می گویی؟ چشم می خواستی که به تو دادیم».

دیدم آن بزرگوار، از مردم بلندتر و جسیم تر و چشمان او درشت و محاسنش مُدَوّر و با لباس سفید و شالی بر کمر دارد و شال او سبز بود؛ و دیدم تسبیحی در دست داشت که می درخشید و نمی دانم که چه جواهری بود ولی مثل آن ندیده بودم سپس آن حضرت می فرمود: «چه می گویی؟ چه می خواهی؟»

من به آن حضرت نگاه می کردم و سپس به مردم نگاه می کردم و در شگفت بودم که چرا آن ها متوجه آن جناب نیستند، مثل این که آن حضرت را نمی بینند و هر چه آن حضرت می فرمود: «چه می خواهی؟» مطلبی به نظرم نیامد.

سپس فرمود: «به همسرت بگو: این قدر گریه نکند؛ که گریه او دل ما را می سوزاند».

عرض کردم: «همسرم، آرزوی زیارت خواهرت را دارد؟»

فرمود: «می رود».

سپس او از نظرم غایب شد و ضریح به هم آمد و من برخاستم نگهبان که

ص: 82

مرا بینا دید، گفت: تو شفا یافتی؟

گفتم: بلی.

پس زوّار، ملتفت من شدند و بر سر من ریختند و لباس های مرا پاره پاره کردند؛ لذا دوباره خودم را به کوری زدم و فریاد زدم از من کور چه می خواهید و زود از حرم بیرون آمدم و از دارالسیاده، خودم را به کفش داری رساندم و چون کفشدار مشغول دادن کفش های زوّار بود به او گفتم کفش مرا بده که می خواهم زودتر بروم.

کفشدار، مرا که بینا دید، تعجّب کرد و گفت: مشهدی محمّد! مگر می بینی؟ مگر حضرت رضا علیه السلام تو را شفا مرحمت فرموده است؟

گفتم: بلی و زود بیرون شدم. میان صحن که رسیدم، دیدم صحن، خلوت است، به فکر افتادم که به منزل بروم؛ امّا با خود گفتم چگونه دست خالی بروم؛ زیرا که بچّه ها گرسنه اند و ما غذایی نداریم و قند و چایی هم لازم است.

لذا از همان جا، توجّه به قبر مبارک نموده، عرض کردم: ای آقا! چشم به من دادی گرسنگی خود و بچّه ها را چه کنم؟

ص: 83

ناگاه دستی پیدا شد که صاحب دست را ندیدم اما مبلغی در دست من گذاشت، چون نگاه کردم، دیدم یک اسکناس ده تومانی است. پس به بازار رفتم و نان و لوازم دیگر را گرفته به طرف خانه، راه افتادم. در بین راه، همسایه ام را دیدم گفت مشهدی محمّد! به عجله می روی مگر بینا شده ای؟

گفتم: بلی، حضرت رضا علیه السلام او مرا شفا داده است، تو کجا می روی؟

گفت: مادرم بد حال است عقب دکتر می روم.

گفتم: احتیاجی نیست؛ يك لقمه از این نان را بگیر که عطای خود حضرت رضا علیه السلام است و به او بخوران إن شاء الله شفا مي يابد.

او لقمه نان را گرفت و برگشت و من نیز به خانه آمدم.

صبح فردا احوال مادر همسایه را پرسیدم گفتند: قدری از آن نان را در دهان او گذاشتیم و به هر زحمتی بود به او خوراندیم و وقتی تمام لقمه، از گلوی او فرورفت حالش بهتر شد و اکنون سالم است. (1)

ص: 84

من از شنیدن سخنان او، آن روز را با نهایت غم و اندوه به سر بردم؛ و چون شب شد خوابیدم در عالم خواب خدمت مولا و سیّد خود حضرت علی، بن موسی الرضا علیه السلام مشرّف شدم و دیدم که آن بزرگوار در برابر من ایستاده و نور آن حضرت به اطراف حجره منتشر است؛ پس به من فرمود: «ای احمد! به سوی من بيا».

عرض کردم: مولای من! خودت می دانی که من مریضم و توانایی راه رفتن ندارم.

آن سرور، اعتنایی به گفته های من نکرد و باز فرمود: «به سوی من بیا».

در این مرتبه، از بستر خود برخاستم و نزدیک آن بزرگوار رفتم. آن گاه آن حضرت دست مبارک خود را پیش آورد و آن زخم را که به زانوی من بود، مسح کرد. در آن حال عرض کردم ای مولای من قصدم این است که به زیارت شما مشرّف شوم. فرمود: «إن شاء الله مشرف می شوی»

تا این که از خواب، بیدار شدم؛ و اثری از آن جراحت، در زانوی خود نیافتم؛ و از ترس این که مبادا این امر را کسی قبول نکند، جرأت نمی کردم قضیّه را آشکار کنم.

تا این که بعضی از آشنایان، از حال من خبردار شدند؛ و قضیّه فاش شد. (1)

ص: 87

داخل حرم شوی؛ زیرا پشیمان شده ای از این که دوازده تومان در راه زیارت خرج کرده ای.

پس، آن وجه را داد؛ و آن تاجر هم آن پول را گرفت و برگشت؛ و کسی غیر از من، از آن مسئله، مطلع نشد. (1)

ص: 89

جا چند نفری حلقه وار نشسته اند. تا مرا دیدند صدا زدند: ای شیخ! بیا برای ما روضه بخوان.

من هم قبول کرده و نزدیك رفتم؛ و صندلی خاصّی گذاشته شد و من نشستم؛ و بی مقدّمه، چند بیت شعری را که زمانی دیده بودم و خوب هم حفظ نداشتم، شروع به خواندن کردم

پس، صدای گریه آن ها بلند شد؛ و يك نفر از آن ها را دیدم که با کفش خود به سر خود می زد.

در این حال، ناگاه از خواب بیدار شدم؛ و چشمان خود را باز کردم؛ و خود را به نظر مرحمت حضرت رضا علیه السلام صحیح و سالم یافتم؛ پس برخاستم و به کسان خود گفتم: من گرسنه ام چیزی بدهید تا بخورم.

پس ظرف فِرِنی آوردند و من خوردم. گفتم: باز بیاورید، و باز خوردم و... (1).

ص: 91

رضا علیه السلام در روز گذشته چه خواسته ای؟

او در جواب میگ وید من چون از مفارقت مادرم سخت ناراحت بودم، از آن حضرت درخواستِ مراجعت نمودم. (1)

ص: 93

به خبرنگار ما اظهار داشته [است] که: من از کودکی، به مرض حمله قلبی و تشنّج اعصاب مبتلا بودم؛ و چون به شدّت از این مرض، رنج می بردم، بنا به توصیه اطبّای تبریز، برای معالجه به تهران رفتم؛ و در بیمارستان فیروزآبادی بستری گردیدم.

روز عمل جراحی که فرارسید، قرار شد لکّه خونی [را] که روی قلب من است به وسیله اشعه برق، از بین ببرند و آن را بسوزانند ولی معلوم نیست روی چه اشتباهی، مدت برق به روی قلب بیشتر شد؛ و براثر آن، نصف بدنم فلج گردید؛ و چشم چپم نیز از بینایی افتاد.

مدّت پنج ماه برای معالجه مرض جدید [در] بیمارستان بستری بودم پس از معالجات فراوان بدنم تا اندازه ای خوب شد؛ و چشمم بینایی خود را بازیافت ولی پای چپم همان طور باقی ماند به طوری که با عصا [هم] نمی توانستم به خوبی حرکت کنم. پس، با ناامیدی تمام به تبریز برگشتم؛ و در آن جا هم خیلی خرج معالجه کردم و هر کس هرچه گفت و تجویز کرد اجرا کردم؛ و دکان عطرفروشی و خانه و زندگانی ام را به پول تبدیل کرده، صرف و

ص: 95

خرج معالجه کردم؛ و دوباره به تهران برگشتم؛ و به بیمارستان شوروی، مراجعه نمودم؛ ولی آن جا هم پس از معالجات زیاد گفتند: معالجه ، اثری ندارد؛ و پای تو برای همیشه، فلج خواهد بود.

پس به تبریز برگشتم؛ و روز اوّل عید نوروز به خانه یکی از اطبّای تبریز - به نام دکتر منصور اشرفی، که با خانواده ما و همچنین [با] مرض من، آشنایی کامل داشت - رفتم؛ و با التماس، از او خواستم که اگر راهی برای معالجه پایم، باقی است بگوید؛ و اگر هم ممکن نیست بگوید تا من دیگر به این در و آن در نزنم.

آن دکتر پس از معاینه دقیق سوزنی به پایم فرو کرد و من هیچ احساس دردی نکردم.

آن گاه مقداری از خون مرا برای تجزیه گرفت و پس از تجزیه گفت میرعلی معالجه پای تو ثمری ندارد؛ متأسّفانه تو برای همیشه فلج خواهی بود.

این بود [که] من در آن روز، بسیار ناراحت شدم، با این که آن روز، روز عید بود و مردم همه غرق شادی و سرور بودند. پس با دلی شکسته ، به خانه

ص: 96

یکی از رفقای خود رفتم و سخنان دکتر را برای او گفتم. آن دوستم که- مردی سالخورده بود - مرا دلداری داد و گفت: میرعلی! تو که جوان با تقوا و متدیّنی هستی؛ خوب است [که] به طبیب واقعی - یعنی حضرت رضا علیه السلام - مراجعه کنی و برای پابوسی آن حضرت به مشهد مشرّف شوی.

به محض این که آن دوستم چنین سخنی گفت اشک های من جاری شد؛ و همان لحظه تصمیم گرفتم برای تشرف به زیارت؛ و پس از تهیّه وسایل سفر حرکت کردم؛ و ساعت هفت و نیم روز پنجشنبه وارد شهر مشهد شدم.

از آن جایی که خیلی اشتیاق داشتم بدون آن که منزلی بگیرم و استراحت کنم با هر زحمتی بود، خود را به صحن مطهّر رساندم؛ و قبل از تشرّف به حرم برگشتم؛ و غسل زیارت کردم و تمام افرادی که در حمّام بودند به این حال من تأسّف می خوردند.

در هر حال، به حرم، مشرّف شدم و بیرون آمدم؛ و چون خیلی گرسنه بودم، به بازار رفتم و قدری خوراکی تهیّه کردم و خوردم و دوباره به حرم بازگشتم؛ و دیگر خارج نشدم [و] تا ساعت یازده شب در گوشه ای نشسته بودم؛ و یکی از

ص: 97

پاسداران (1) حرم، مواظبت مرا داشت که زیردست و پای جمعیّت انبوه حرم لگدمال نشوم.

در همین موقع بود که با زحمت زیاد به ضریح مطهّر، نزديك شدم؛ و با صدای بلند به ناله و زاری پرداختم و از بس گریه کردم، از حال طبیعی، خارج شدم و چیزی نفهمیدم؛ در همان حال اغما و بیهوشی نوری به نظرم رسید که از آن صدایی بلند می شد؛ و آن صدا به من امر کرد: «سیّد علی اکبر! بلند شو؛ خدایت تو را شفا عنایت نمود».

من از حال اغما خارج شدم دیدم پایی را که توانایی نداشتم سنگینی آن را تحمّل کنم و انگشت آن پا را تکان بدهم به حرکت آمده [است].

پس بدون كمك عصا به کناری رفتم و نماز خواندم و شکر خدا را به جای آوردم. در این وقت، یکی از همشهری ها را که کاملا به حال من آگاه بود در حرم مطهر دیدم او خیلی از حال من تعجب نمود و مرا به اطاق خود در مسافرخانه

ص: 98

میانه برد.

امروز نیز عدّه ای از کسبه مشهد و کارگران حمّام مرا که به این حال دیدند متعجّب شدند و مرا به خدمت آیت الله سبزواری بردند؛ و اشخاصی که مرا دیده بودند شهادت دادند و جریان را طی نامه ای به آستان قدس نوشتند؛ و به این مناسبت ساعت ده صبح نقاره شادی زدند به جهت اطلاع عموم و خشنودی مسلمین.

پس من بایستی هر چه زودتر به شهر خود بروم؛ و این مژده بزرگ را به مادر و همسر و دو فرزند و شش برادرم بدهم و البته در اوّلین فرصت برای زیارت حضرت رضا علیه السلام بازخواهم گشت.

ص: 99

این خیال، رفته رفته در دلم قوّت گرفت تا آن که تصمیم گرفتم چند روز «مُقْل اَرزق» بخورم و به خوردن آن مواظبت نمایم.

پس شروع به خوردن آن کردم؛ و خوشبختانه، به حالم مفید واقع شد؛ و معلوم گردید که چاره بیماری من همان بوده است؛ و در مدت خیلی کمی شفای کامل یافتم. (1)

ص: 101

امّا در همان حال، گویا از عالم غیب، مددی حاصل شد؛ و آن دختر به زبان آمده و گفت: «مرا به مشهد ببرید؛ طبیب حقیقی من، امام رضا علیه السلام است».

این سخن، جز از طرف مادر دل سوخته اش، مورد استقبال واقع نگردید؛ و در نهایت، در حالی که تمام افراد آن خانواده دست از مریض شسته بودند و دیدار او را آخرین بار ملاقات می پنداشتند؛ مادر دختر مریض خود را به مشهد برد.

در ایستگاه قطار بهشر، کارمندان ایستگاه، به علّت آن که مرگ آن مریض را حدّاکثر برای چند ساعت بعد قطعی می دانستند ابتدا از دادن بلیط خودداری نمودند؛ ولی به لحاظ شخصیت و احترام آن خانواده بالأخره بلیط داده شد؛ و در يك كوپه دربست به همراه مادرش و سه زن دیگر که پرستاران او بودند به سمت مشهد راه افتادند.

وقتی آن ها به مشهد مقدّس رسیدند، دختر مریض را به صحن بزرگ امام رضا علیه السلام حمل کردند و او را در پشت پنجره فولاد قرار دادند. در آن جا مادر آن دختر سفره دلش را گشود و بنای گریه و ناله را گذارد؛ و با سوز دل و اشک ریزان شفای کامل دختر خود را از آن طبیب ،واقعی خواستار شد.

ص: 103

وقتی شب فرارسید، همه زائران، به منازل خود رفتند و درهای حرم و صحن ها را بستند و تنها عدّه ای از پاسبانان و خدمتگزاران آستان قدس رضوی برای نگهبانی ماندند؛ اما آن دختر به همراه مادرش، در همان جا ماندند.

اواخر شب، مادر رنج دیده آن مریض، در اثر رنج سفر و خستگی، به خواب عمیقی، فرو رفته بود، که ناگهان، دستی را روی شانه خود احساس کرد و شنید که با صدایی آمیخته با عاطفه و محبّت می گوید: «مادر! !مادر! برخیز! من شفا یافته ام، حالم خوب شده، امام رضا علیه السلام به من شفا عنایت فرموده است!»

مادر، با شنیدن این صدا چشم های خود را باز کرد و دخترش را سالم و بدون هیچ ناراحتی بالای سر خود نشسته دید. او با دیدن این صحنه بلافاصله فریادی زده و غش کرد.

خادمانی که در داخل صحن مشغول پاسبانی بودند، با شنیدن فریاد آن زن به دورش جمع شدند و پس از گذشتن چند دقیقه و به هوش آمدنِ آن زن، او را به اتّفاق دختر شفا یافته اش به مسافرخانه ای رساندند. (1)

ص: 104

و مورد پذیرش، واقع شده است.

این بیماری، موجب مُطلّقه شدنِ ایشان از سوی همسرش شده و پدر سالمندش از او و فرزندانش نگهداری می کرد.

بیمار را با کمک آقای دکتر سیّد مهدی ابطحی- که دستیار اورولوژی بود معاینه- کردیم و معلوم شد که واقعاً اِقدامِ جرّاحی دیگری نمی توان برای بیمار انجام داد. وقتی پیرمرد این بیان را شنید، باز هم گریه کرد و مستأصل می پرسید من چه کنم؟

و نهایتاً گفت: اگر می توانستم به مشهد بروم، او خوب می شد.

اقدامات لازم برای سفرایشان و دخترشان به مشهد مقدّس انجام شد و به او قول دادم که پس از بازگشت از مشهد برای او وقت رادیوتراپی بگیرم، شاید إن شاء الله نتیجه بخش باشد.

مدّتی (شاید دو هفته) بعد، روزی در بخش جرّاحی همان بیمارستان پیرمرد را دیدم که به دنبال من می گشت از او حال دخترش را پرسیدم گفت: بحمدالله بهتر است و زخمش خوب شده است.

ص: 106

بیمار را معاینه کردم. در کمال ناباوری، اثری از توده زخمی، داخل شکاف جراحی روی شکم نبود، و در معاینه هم، توده دیگری به دست نمی خورد. از آقای دکتر ابطحی خواهش کردم بیمار را معاینه کرد، او هم جز تعجب نکته ای به زبان نیاورد در بررسی های رادیولوژیك بعدی هم مرض واضحی پیدا نکردیم.

برای ما یقین بود که قلب پاک پیرمرد و استیصال خانواده کار خودش را کرده و مولایمان امام رضا علیه السلام گوشه چشمی به بیمار داشته است. (1)

ص: 107

پس از مدّتی با ماشین، عازم ایران شدیم. در طول مسافت هشت هزار کیلومتری و عبور از نُه کشور گاهی برای وی از مبانی و شریعت دین مبین اسلام سخن می گفتم. تا این که کم کم وی به روش و منش و سیره پیغمبر اسلام صلی الله علیه و آله و امامان علیهم السلام علاقه مند شد؛ و از روی کنجکاوی و روشنفکری خاصّ خودش، سؤالاتی می کرد، تا جایی که بعد از ورود به تهران، از من خواست که يك كتاب به زبان انگلیسی یا آلمانی در خصوص زندگانی حضرت محمّد صلی الله علیه و آله تهیّه کنم.

تهیّه چنین کتابی در آن زمان کار ساده ای نبود اما بالاخره تهیه شد؛ و او تمام کتاب را در مدت کوتاهی با اشتیاق مطالعه کرد.

بعد از مدّتی او از من خواست که به مشهد مقدّس سفر کنیم من هم منتظر چنین پیشنهادی از طرف وی بودم اتومبیل را جهت فروش در تهران گذاشتم و با هواپیما عازم زادگاهم مشهد مقدّس شدیم.

در مشهد، استقبال خیلی خوبی از ما شد به خصوص که اطرافیان می گفتند: یک خانم اروپایی، به مشهد مقدّس آمده که در طول 42 سال قبل

ص: 109

کمتر سابقه داشت.

با این که منزل پدری ما خیلی معمولی بود، ولی به قدری این خانم، متموّل و روشنفکر و بی ریا و بی آلایش بود که گویی سالیان دراز این ساده زیستی جزو فرهنگ او است. او چنان در مدّت کوتاهی خودش را با محیط و موقعیّت و جوّ خانواده ما وفق داد که همه اعضای خانواده ام وی را دوست می داشتند، مثلا در وقت غذا می خورد، با اتیکتِ (1) ما رفتار می نمود و به معیارهای ما توجّه می کرد و بشقاب خودش را می شست؛ ولی مادرم ناراحت بود و معتقد بود که ظروف نجس می شود.

خانم «گرتا» چنان تحت تأثیر قرار گرفته بود که روز به روز، به يكايك اعضای خانواده ما مأنوس تر می شد.

روزی خانم «گرتا» به من پیشنهاد کرد که: علاقه مندم حضرت رضا علیه السلام را زیارت کنم. من که منتظر چنین پیشنهادی بودم قبول کردم که فردا صبح بعد از نماز به حرم حضرت رضا علیه السلام مشرّف بشویم. روز قبل همه خانم های

ص: 110

خانواده ما سعی کردند که پوشش اسلامی را به وی بیاموزند.

از درب ورودی جنوب صحن سقّاخانه وارد حرم شدیم. خانم «گرتا» به قدری تحت تأثیر جوّ و فضای روحانی و ملکوتی رواق ها قرار گرفته بود که وقتی بالاسر حضرت، پشت پنجره فولاد مشغول خواندن کتاب دعا بود متوجّه شدم که اشک هایش از زیر عینکش جاری شده است. به من گفت تا این سنّ این قدر منقلب نشده بودم و اشکم جاری نشده بود.

بعد از طواف، از طریق مسجد گوهرشاد، از درب جنوب، وارد فلکه دور حرم شدیم. در این موقع متوجّه شدم که خانم «گرتا» خم شد و از روی زمین چیزی را برداشت. از وی پرسیدم: چی پیدا کردی؟

جواب داد: این یک انگشتر است که امام علیه السلام به من هدیه کرد.

گرفتم و نگاه کردم، يك انگشتر نقره بود با نگین عقیق ارزشمند یمانی. انگشتر را از من گرفت و گفت: ببین کاملا اندازه انگشت من است؛ امام، اندازه انگشت مرا می دانسته.

رسیدیم منزل، سر صبحانه، جریان انگشتر را برای اعضای خانواده، شرح

ص: 111

دادم، همگی از ایمان و صفای وی سخن می گفتند.

فردا صبح که از خواب بیدار شد، مرا صدا کرد و گفت: دیشب خواب دیدم كه يك مرد بلند قامتِ خوش اندام با یک عمامه سبز و چهره بشّاش در حالی که نور از سر و صورت ایشان ساطع می شد به من سلام کردند و من جواب دادم. ایشان به من گفتند: «بانو! شما از راه خیلی دور به زیارت ما آمدی، بر ما نیز طبق سنّت و مبانی اسلامی وظیفه و تکلیف است که بازدید پس بدهیم حال ما به بازدید آمده ایم از ما چه حاجتی داری بگو ما برآورده کنیم؟»

من هم حاجتم را بیان کردم و ایشان حاجتم را برآورده کردند؛ ولی هر چه اصرار کردم که چه حاجتی بود جواب داد این موضوع سری است بین من و امام.

آن روز پدرم، از حضرت آیت الله سیّد هادی میلانی، وقت گرفت؛ و به اتّفاق، رفتیم خدمت ایشان و مراسم تشرف به اسلام انجام شد. اسم «گرتا» شد فاطمه و سپس کتاب های متعدّدی به زبان انگلیسی و آلمانی برای ایشان تهیّه کردم؛ و بعد از یک هفته رفتیم تهران و ایشان عازم سوئد شد.

ص: 112

بعد از مدّت چند ماه، من هم عازم سوئد شدم پیش از رفتن، تمام پولی را که «گرتا» به ایران آورده بود، برایش مال التجاره خریدم و فرستادم. این مال التجاره، سه برابر سود کرد.

خانم گرتا (فاطمه) از این که به دین اسلام درآمد، همیشه مباهات می کرد. در يك سفر تجاری که به شانگهای چین رفته بودم. موقع مراجعه، «گرتا» در اثر عارضه قلبی، در بیمارستان، بستری شد و متأسّفانه بعد از چند روزی فوت کرد. عارضه قلبی در خانواده ایشان، ارثی بود. (1)

ص: 113

6. الخرائج و الجرائح، سعيد بن هبة الله معروف به قطب راوندی (ت 573ق)، تحقیق و نشر: مؤسسه امام مهدى علیه السلام. قم 1409ق .

7. دار السلام، ملّا محمّد میثمی عراقی (ت 1308 ق)، تحقیق: ناصر باقری بیدهندی و حمید احمدی جلفاییّ زائر، قم، چاپ اوّل 1388 ش.

8. داستان های شگفت، شهید آیت الله عبدالحسین دستغیب شیرازی (ت 1360 ش)، بنیاد بعثت، تهران 1365 ش.

9. ستارگان حرم (شماره 12) گروهی از نویسندگان، انتشارات زائر، قم، چاپ اوّل.

10. عيون أخبار الرضا علیه السلامّ ابو جعفر محمّد بن علیّ بن حسین بن بابويه، معروف به شیخ صدوق (ت 381 ق)، تحقیق: مهدی لاجوردی، نشر جهان، تهران، چاپ اول 1378 ق.

11. الفوائد الرضويّه، شيخ عبّاس قمی (ت 1319 ق) چاپ بوستان، کتاب قم، 1385ش.

21. الكافي، ثقة الإسلام محمّد بن يعقوب بن اسحاق کلینی (ت 329 ق)،

ص: 115

تحقیق: علی اکبر غفّاری و محمّد آخوندی، دارالكتب الإسلاميه، تهران، چاپ چهارم، 1407ق.

31. كرامات الرضويّه، علی میرخلف زاده انتشارات مهدی یار، قم، چاپ دوم 1380 ش.

41. الكلام يجرّ الكلام، احمد حسینی زنجانی، چاپخانه قم، 1329 ش.

51. معارف رضویّه، حسن مظفّری معارف، چاپخانه طوس - مشهد رضوی، چاپ اول.

61. مناظره دکتر و پیر، سیّد عبدالکریم هاشمی نژاد (ت 1311ق)، چاپ فراهانی، تهران، چاپ اوّل 1357 ش.

71 . منتخب التواريخ، محمّد هاشم بن محمّد علی خراسانی (ت 1312 ق) چاپ کتابخانه علمیّه اسلامیّه، تهران 1349 ق.

81. نامداران مکاشفه و کرامت، حمید احمدی جلفایی، انتشارات نسیم ظهور، قم، چاپ اوّل 1391 ش.

ص: 116